در علم پزشكی از دیر باز تمایل و رغبت برای دیدن اجزای درون بدن نیروی محركی بوده است تا بدان وسیله بتوان به بیماران كمك كرد . در كنار جراحی باز ، این روش معاینه و  جراحی با كمترین تهاجم به بدن ، روشی ظریف و استادانه و ماهرانه البته با كمترین مشكل برای بیمار محسوب می شود .

طبیعت راه رسیدن به این هدف را فراهم آورده است . دستیابی به درون ، از طریق حفرات و سوراخ های بدن انسان امكان پذیر است .

برای اولین بار در سال 1868 ، آدولف كاسمال با وارد كردن لوله ای غیر قابل انعطاف به داخل معده یكی از بیماران خود آندوسكوپی (gastrointestinal) Gl را پایه گذاری كرد . در سال 1881 پزشك اتریشی آقای johann bonmilulioz به دنبال تحقیقات صورت گرفته با همكاری صنعتگران معروف آن زمان مبادرت به اختراع اولین گاستروسكوپ نمود كه انتهای دیستال آن (distal tip) نوری داشت كه توسط لامپ پلاتینی تامین می شد در ادامه تحقیقات ارزشمند جهت ساخت اولین گاستروسكوپ جایگزینی فرم خاصی از لامپ ادیسونی به لامپ پلاتینی نیز مورد بررسی قرار گرفت . در سال Elsner گاستروسكوپ غیر قابل انعطافی را عرضه نمود كه از سیستم لنزی بهره مند بود . به همین سبب امكان استفاده از نوك ابزار دستگاه به صورت لاستیكی میسر و به تبع آن صدمات به حداقل می رسید .

امروزه در مسیر پیشرفت و  تكامل علم آندوسكوپی از سیستم های نور پیشرفته ای برای انتقال تصاویر و همچنین انتقال نور و روشنائی بهره گرفته می شود و این در حالی است كه حدود 100 سال پیش انتقال تصویر حتی بدون استفاده از لنز و تنها با استفاده از یك تیوپ صورت می گرفته است .

اگر چه ساخت آندوسكوپ های نیمه انعطاف پذیر تحول بزرگ در سیر مراحل تكامل آندوسكوپ ها بود اما عدم توانائی آن ها در برداشتن نمونه های بیوپسی و محدودیت دید تمامی زوایا باعث گردید تا آندوسكوپ های فیبر نوری ارایه شوند . در سال 1965 تیم تحقیقاتی متشكل از Curtis , Hirschowitz موفق شدند اجزاء فیبروسكوپ را مهیا كنند ولی تنها مشكلی كه در این زمینه وجود داشت كیفیت پایین دسته فیبرهای نوری بود كه به دلیل  نشت نور بین پرتو ها به وجود می آمد .

با استفاده از پوشش شیشه ای با ضریب شكست كمتر این مشكل نیز تا حدی
مرتفع گردید و بدین ترتیب اولین فیبروسكوپ در سال 1957 به جامعه پزشكی عرضه شد .